24 oktober 2015 – Column Sjaak Grosthuizen: Jos
Aan het begin van deze week ontdekte ik het overlijdensbericht van een man, met wie ik jaren geleden deel uitmaakte van de kerngroep van de Gemeenschappelijke Medezeggenschapsraad van de openbare basisscholen in Hoorn. Jos van Tilburg. Jos had een hartkwaal en ondanks de luchtigheid die hij erover via Facebook aan de wereld toonde, liet zijn hart hem weten dat het definitief welletjes was.
Jos was immer innig verbonden met de wereld waarin hij leefde.
Ik kende Jos niet goed. We waren elkaar jarenlang uit het oog verloren, maar toen ik hem niet eens zo lang geleden weer tegenkwam, wist ik weer zonder de boomstam te kennen uit welke houtsoort Jos was gesneden. Jos was immer innig verbonden met de wereld waarin hij leefde. Wat daarin gebeurde liet hem nooit onverschillig en dat zijn opvattingen over de zorg voor die wereld wel eens botsten met de opvattingen van anderen bewees de echtheid van die betrokkenheid.
Jos bleek lid te zijn van de SP en ik begreep dat. Jos was geen raads- of commissielid voor deze partij en ook dat begreep ik wel. Jos maakte deel uit van de groep die het socialistische gedachtegoed van deze partij koesterde. Mensen als Jos vind je in elke partij die ergens voor staat. Een meestal iets te kleine groep mensen die je voor allerlei partijwerk kunt inschakelen. Mensen die het kompas kennen en die de uitvoerenden op koers houden. Jos van Tilburg had de bijnaam de Rode Baron en dat zegt eigenlijk al genoeg.
Jos van Tilburg had de bijnaam de Rode Baron en dat zegt eigenlijk al genoeg.
Deze week konden we ook berichten vernemen uit de media over volgelingen van een totaal andere gedachtegoed die zich mengden in een discussie over opvang van asielzoekers in een gemeente waarvan zij niet eens in de buurt woonden en die zij waarschijnlijk ook niet eens kenden voordat zij daarheen gedirigeerd werden. Groter en vooral schrijnender kunnen tegenstellingen in achterbannen van politieke bewegingen niet zijn. De horde afschrikwekkend brullende tegenstanders van democratie, die elke redelijke discussie doodschreeuwen tegenover een somtijds lastig, maar immer beschaafd genoeg hameren op ongemakkelijk overkomend gelijk. Ik ben niet de enige die zich bij de laatste categorie veiliger voelt. Jos hoorde bij die laatste groep.
Ik ken niet alle meningen van Jos, maar ik heb het sterke vermoeden dat we het op tal van zaken oneens zouden zijn en blijven. Dat zou mijn respect voor hem niet aantasten. Jos stond ergens voor. Voor de menselijke maat in de samenleving.
Niet alleen de familie en vrienden van Jos en de SP hebben in hem een waardevol mens verloren. Jos leefde niet slechts voor zichzelf of de mensen die het dichtst bij hem stonden. Hij was daarin natuurlijk niet helemaal uniek, maar toch, er zouden er meer moeten zijn zoals hij. Zeker in deze tijd.
