20 augustus 2016 – Column Sjaak Grosthuizen: Overlastlessen
Ik vrees dat ik lijd aan een zekere vorm van ongevoeligheid voor persoonlijke ellende. Ik merk vaak mijn penibele situatie pas op wanneer men mij daar op wijst. Dat varieert van de ietwat rommelige situatie in mijn werkomgeving (daar kun je toch niet in werken?) tot lichamelijke ongemakjes (joh, daar moet je mee naar de dokter hoor!) Soms ben ik geneigd om toe te geven aan de kennelijke noodzaak direct iets aan de situatie te doen, meestal is er de verbazing dat men zich dus ook zorgen kan maken over of ergeren aan een situatie waaraan ik gewoon gewend ben.
Deze week overkwam mij dit ook weer. Met grote koppen in de schriftelijke media werd ik gewezen op een situatie van enorme overlast waarin ik nietsvermoedend leef. Er bestaat zelfs een actiegroep tegen die overlast en zelfs de VVD-fractie van Hoorn steunt de eis die deze groep stelt. Ik had het nog niet echt gemerkt, maar ik dien gekweld te gaan onder een voortdurende geluidsoverlast van de A7.
Nergens in de straat is die overlast groter dan bij ons en onze naaste buren!
In het NHD stond zelfs een plattegrondje van de situatie. Bewoners van de Oliemolen in de Grote Waal wonen op dermate dichte afstand van de snelweg dat zij dag in, dag uit, onafgebroken, want de A7 is een drukke weg, de herrie van het voortrazende verkeer over zich uitgestort krijgen. Ik bekeek het plattegrondje nauwkeurig en ontdekte tot mijn verbazing dat ons huis precies op de plek staat waar de afstand tot de weg het kleinst is! Nergens in de straat is die overlast groter dan bij ons en onze naaste buren! Bovendien loopt er tussen de A7 en ons huis ook nog de Venneweg, die als aan- en afvoerweg voor de snelweg dient en op 25 meter van de achterpoort is daar de spoorlijn Hoorn-Amsterdam, waar minimaal vier keer per uur een trein langs komt denderen.
Er is een actiegroep in de straat, las ik. ‘Actiegroep Stop Geluidsoverlast A7’ en die heeft de ongenoegens van de bewoners in onze straat verzameld. Ik verwijt mijzelf natuurlijk geweldig dat ik totaal niet op de hoogte was van het bestaan van die groep, maar tegelijkertijd voel ik sympathie voor hen die zich desnoods zonder mij willen inzetten voor mijn welbevinden. Waar maak je dat nog mee? En dan de steun van de VVD er bovenop. Ik voel dan wel dat het ongepast is om te vermoeden dat de VVD een geluidswal wil hebben, opdat het verkeer daar 130 zou mogen rijden. Ik weet natuurlijk niet of zij met het voorstel zullen komen de snelheid aldaar terug te dwingen tot 100, wanneer de actie niet zal slagen.
Ik ben direct naar mijn buren gestapt om hen te polsen over de netelige kwestie. Ik heb, net als zij, onlangs een enquêteformulier in de bus gekregen van de gemeente Hoorn die onder andere wil weten of wij dingen kunnen bedenken die de gemeente voor ons zou kunnen verbeteren. Ik vroeg hen dus of zij op het formulier iets hebben neergezet over de geluidsoverlast. Dat hadden ze niet. Bij doorvragen gaven zij wel te kennen er geen bezwaar tegen te hebben wanneer de gemeente Hoorn geluidswerende schermen zou plaatsen, als dat zou helpen. Overigens vinden veel van onze onderlinge gesprekken plaats over de tuinafscheiding heen en ondanks mijn teruglopende gehoorkwaliteiten schreeuwen we daarbij nimmer.
Nu besef ik ook, dat ik mijzelf met mijn bijna als ontkennend te karakteriseren opstelling tegenover het waarschijnlijk zeer prangende probleem in een vervelende positie manoeuvreer. Al die groepsactivisten en die goedwillende VVD-fractieleden zouden zich best wel eens in de wielen gereden kunnen voelen. Als de collegepartijen geen geld over hebben voor een Hoornse geluidsscherm, dan zullen zij ongetwijfeld verwijzen naar een bewoner in het naar verlossing smachtend deel van de wijk, die de problematiek glashard ontkent. Als regerende politici onder dure uitgaven kunnen uitkomen, is dat natuurlijk net zo welkom als het neerkomen van grote hagelstenen tijdens een storm voor een verzekeringsmaatschappij.
.. overlast mag best ook een gezellig randje kennen
Daarom nodig ik bij deze van harte de complete VVD-fractie uit om bij ons in de achtertuin te komen luisteren naar de ontluisterende herrie van de A7 en een poging doen mij en mevrouw Grosthuizen bewust te laten worden van de ellendige woonsituatie waarin wij onwetend verkeren. Met koffie en een koekje erbij natuurlijk, want overlast mag best ook een gezellig randje kennen.
