SPANBROEK/RIO – Paralympiër Geert Schipper uit Spanbroek mag Nederland vertegenwoordigen op de Paralympics in Rio. Met inmiddels een zilveren plak op zak voor zijn paratriathlon, verkent hij Rio en bezoekt de andere wedstrijden en sporters.
Ook de dagen na zijn wedstrijd houdt hij een blog bij. Van countdown naar de wedstrijd, nu count up na de wedstrijd.
Count up: Dag 6 na mijn wedstrijd
Ik lig eindelijk op bed. Ik ben moe, nee., sterker nog, ik ben bekaf. Ik heb nog nooit eerder gemerkt aan mijn lijf dat het ff op is. Geen energie maar vooral ook geen zin om iets te moeten. Afgelopen jaren heb ik naar iets toe gewerkt en dat heb ik gehaald. En nu is dat doel weg. Done, Over, Klaar. Hier op het dorp ben ik daarin inmiddels niet de enige. Ik heb afgelopen dagen veel bij andere wedstrijden gekeken. Sommige zien verliezen en andere zien winnen. Goud, zilver, brons of een vierde plek. Blije gezichten maar ook tranen van verdriet of vreugde.
Ik heb sporten gezien die fysiek het uiterste vragen maar ook sporten die juist veel concentratie vergen. Sporten gezien waarbij leden van TeamNL tegen elkaar moeten spelen in de finale, maar ook finales gezien waar TeamNL al in de kwartfinales was uitgeschakeld. Ik heb zelfs met dames van de dressuur gepraat. Ik ben maar een simpele boeren zoon uit Westfriesland en voor mij is een paard maar gewoon een beest. Maar de passie die de dames hebben met hun paard en sport raakte me. Ik zei tegen Sanne Voets. Jij bent goud en vandaag reed ze goud. Ik baal echt dat ik het niet gezien heb. Vandaag was ik voor de 2e keer bij Boccia. Daniel (NL) speelt de Finale tegen David (GBR). Hij wint zilver. Daniel is spastische, zit in een elektrische rolstoel, hem verstaan is lastig, maar ik begrijp hem prima. Hij schrijft geschiedenis, en ik was erbij. Dat geeft mij een heel voldaan gevoel.
De spelen zijn bijna af. Ik ben er klaar mee. Het gemis van mijn familie wordt groter. Ik wil naar huis. Ik wil mijn supporters thuis warme knuffels geven. Nog 4 dagen.
