Effies Westfries: Skoftige kerstdagen!

Skoftige kerstdagen!

’n Moôi toidje trug was d’r ‘ns in ’t land van Israël ’n jong moidje. ’t Was ’n pittig ding. D’r skarrel hete Jozef. Die joôn kon verlegen goed timmere…

Toen beurde ’t inienen dat middend op de dag d’r ’n engel an kwam vliege met ’n onwoize veert (pittig snel dus). Maria verskoôt ‘r oigen ’t rambam.
Haai zoi: “Je magge wel bloid weze, je legge baai God an ’t voorspien. Je krogge ’n poppie, ’n knechie. Je moste ‘m maar Jezus noeme.”
En Maria zoi: “Al wul je dat met alle verdul, moin best!!”

Jozef most nei Bethlehem van koizer Augustus. Maria liep op alle dage en dat deervan namme ze de ezel mee, den kon ze deer, al had ze louve biene, mooi opzitte. ’t Was puur zo’n end en toene hullie oindeluk in Bethlehem bedaarde, was deer ’n stuit volk. ’t Raasde deer van de mense.

Jozef wou in al die drokte ‘ns vrage of d’r een herberg of zuk of zo was, want ze ware puur verroisd en hadde vezellef alletwei ’t end in de bek. Maar al die lui van die herberge zoie: “’t Is hier stenvol, d’r ken gien mens meer baai!” Op ’t lest kwamme ze langs ’n skeipeboet en Jozef zoi: “We moste hier maar ho-houwe, den kenne we hier effies uitzakke of messkien ok nag onderzoil.”

Nag diezelfde eivend kwam er tussen de os en de ezel ’n knechie ter wereld. Maria was zo bloid as blik! Ze had doeke meebrocht, dus dat was goed skôte. Jozef had onderhand ’n dot hooi in de zeunis dein en loi deer ’t purkie op. ’n Endje vedderop zatte d’r wat herders baai hullie skeipe en wasse verlegen sterke verhale an ’t vertelle. In iens kwam krek diezelfde engel op hullie an maar nou in ’n merakels moôi lichtgloed. Die hedders verskôte hullie doôd vezellef, wat wul je ok. De engel zoi: “Nei, je moete niet zo verskiete. Ik hew ’n nuwtje. D’r is hier kortbaai een knechie geboren en niet zomaar ientje! Oen nei, haai is de redder van ’t volk. Je moste maar op Bethehem ofgaan deer baai die skeipeboet.”
En vort was die engel weer. Koeterdekoet ginge de herders dat op, met al hullie skeipe, ’t poppie koiken en vonde dero Maria en Jozef met hullie dat jôje. De boertjes hadde wat barreltjes meebrocht. Wat skeipemelk en ok skeipewol, want dat was goed teugen de koud. De nuwe ouwelui ware groôsk en verlegen bloid. Ze hoorde nag wat barre verhalen an en bedankte de manne harteluk.

’n Heêl end veder, in een aar land, in ’t oosten, ware de drie woize. Hullie wasse goed beknikkerd en wiste n zoôt van sterre of. Dat zodoende wiste ze dat ‘r ’n heel speciaal kind geboren was. Haai zou de redder van ’t volk worre. Ien zo’n grote ster met n steert er an wees hunnie de weg nei de skeipeboet in Bethlehem. Nei ’n barre rois op kamêle kwamme ze oplest an baai de boet.

De oust gaf wat goud (geld zat die vent), de tweid kwam met wierook opperdan en de jongst had wat luchtgoed meebrocht. ’t Was Maria en Jozef nou wel duideluk dat hullie dat jôje wel skoftig apart was. Ok deuze manne werde verlegen bdankt en Jozef sjoerde hullie nag nei datte ze ’t padje weer ginge inkorte.

Effiesternei zakte ie of en kreeg ie ’n droom. In die droom kwam weer diezelfde engel en die had ’t nou over dat hullie nei Egypte moste en ze moste nag ofmake ok want keuning Herodus, die hufter, had hoord dat ‘r ’n nuwe keuning geboren was en wou alle klointjes doôd make. Te bot vezzelluf. ’t Was bar teugenopzienders werk want Egypte was puur uitverdan, maar wat wul je. De are dag soches hewwe ze alles maar bij mekaar zweeld en benne met de ezel hutje mutje an de reed gaan. Herodus struunde ’t hele land of maar tot dat ie mork dat Maria en Jozuf h’m puur an z’n steert hadde, was ie mens kwaad vezelluf. Maar hoe denk ok. Nei ’n barre tocht bedaarde ze in Egypte en zouwe deer ’n jaar of wat bloive weune.

Voor ’t ressie zalle jullie toch de groôte baibel d’r maar bai moete pakke.

Tekst geschreven door Joop van Diepen