WOGNUM – Vanaf zijn babytijd tot aan zijn 12e jaar was Tom Strouken (27 jaar) gastkind bij Berend Botje-gastouder Tiny Kraakman. Onlangs zagen ze elkaar na jaren weer terug op het centraal bureau van Kinderopvang Berend Botje in Zwaag. Tiny: “Tom was mijn allereerste gastkind, dat is toch wel heel speciaal.”
De afspraak met Tiny en Tom staat gepland op donderdagochtend om 10:30 uur. Bij de begroeting worden direct de laatste nieuwtjes uitgewisseld. “Hoe is het met je moeder, Tom? Hoe heb je het gehad op wereldreis? Zie je Brent nog wel eens?” Gastouder en gastkind pakken zo de draad weer op!
Herinneringen ophalen
Na de koffie haalt Tiny een fotoboek uit haar tas. “Kijk Tom, dit is jouw oude fotoboek. Omdat je mijn allereerste gastkind bent, heb ik ontzettend veel foto’s van je gemaakt. Hier lig je in de wieg, je was een paar maanden oud toen je voor het eerst bij mij kwam. Ik wilde weer gaan werken toen mijn eigen drie kinderen naar de middelbare school gingen en had gereageerd op een advertentie om gastouder te worden bij Berend Botje. Via bemiddelingsmedewerker Christine Zevenbergen zijn je moeder en ik met elkaar in contact gekomen. Het klikte direct. Het was heerlijk, weer zo’n klein mannetje in huis.”
Tom: “Dinsdag en donderdag waren de vaste dagen waarop Anke (de jongere zus van Tom) en ik naar Tiny gingen. Het voelde echt als een tweede thuis. Omdat we vaak met een grote groep waren, was er altijd wel een maatje om mee te spelen. Ik herinner me dat we met zijn allen om de grote ovalen tafel zaten, ik had daar een vaste plek. We kregen altijd wat lekkers na het drinken en fruit eten. Ik weet nu nog steeds waar de snoepla is!”
Onderdeel van een groep
Tom: “Er mocht redelijk veel bij Tiny, eigenlijk net zoals bij ons thuis. En mocht er eens een keer iets niet, dan legde Tiny dat heel duidelijk uit. Dat vond ik altijd fijn. Ik beweeg me heel makkelijk in groepen. Dat komt denk ik omdat ik van jongs af aan heb geleerd wat het is om onderdeel te zijn van een groep. Je houdt automatisch meer rekening met elkaar. Omdat ik het oudste gastkind was, heb ik altijd een groot verantwoordelijkheidsgevoel gehad. Dat heb ik nog steeds. Ik heb ook nooit heimwee naar huis en voel me eigenlijk overal op mijn gemak. Allemaal eigenschappen waar ik voor de rest van mijn leven profijt van heb.”
Stoppen? Nu nog niet!
Tiny: “Ik ben nu 71 jaar en heb nog steeds een huis vol kinderen; kleinkinderen én gastkinderen. En we hebben nog steeds een hond. Als de jongste naar school gaat, ga ik misschien stoppen. Dat is over 3 jaar. Ik ben eigenlijk nooit moe. Als de dag voorbij is en de kinderen zijn naar huis, ga ik ’s avonds nog even sporten of strijken. Voorlopig heb ik dus nog volop energie en heb ik er nog steeds veel plezier in!”
Na een uurtje bijgepraat te hebben, stappen Tiny en Tom op de fiets en rijden samen terug naar Wognum. “Wanneer kom je langs Tom, dan kan je de nieuwe hond zien!”